Moederdag? Dochterdag!

De voorbije week werd er "volle gas" gegeven om de winkel op tijd in orde te krijgen, maar de dochter werd helaas serieus verwaarloosd.  Het kind werd gevoed met afhaalmaaltijden, zoet gehouden met tv en computer en zelfs ingeschakeld als hulpje.  Ze leek over geen van bovenstaande veel problemen te maken, integendeel zelfs, maar ze voelde wel aan dat er van mijn kant wat schuldgevoel was.  Dus kondigde ze midden vorige week al aan , dat vandaag dan toch een dag "voor haar" moest zijn.  En zoals ze had ingeschat, sputterde ik niet tegen.  En al bij al was ze nog niet te veeleisend, ze wilde schooltje spelen, en ik mocht de juf zijn (meestal is het omgekeerd).  En zo was er hier vandaag turnles, rekenen en schrijven,  middagpauze en koek-en drankjespauze, maar dan kwam er natuurlijk ook een knutseluurtje.  En aangezien er hier sinds enkele weken dagelijks dozen vol inspirerend materiaal afgeleverd worden, maar de tijd om daar effectief ook iets mee te maken helaas zogoed als nihil is, bracht dat knutseluurtje mij wel op ideeën.  Naaien met een vijfjarige vond ik nog net iets te riskant, ik kreeg al visioenen van doorstikte vingertjes, maar flocken moest wel lukken.  Celeste haalde wat tekenvormen uit haar knutselkast en dit werd het resultaat.

Een gele kat en een roze konijn.  En over roze gesproken.  Donderdagavond stond ik "on the point of breaking" toen ik gered werd door Pink Point .

Een tijdje terug werd er een schrijnwerker gecontacteerd om een kast en tafel op maat te maken en ondertussen ook de rekken die er al stonden pas te zetten en vast te maken aan de muur.  In een oud huis zoals hier, met vloeren die ver van vlak zijn en muren met een centimeters dikke leemlaag kom je niet ver met een klopboormachine en een standaard vijs (je krijgt niet meer dan een groot uitbrokkelend gat). 
Dus er moest professionele hulp komen.  Geen probleem, alles werd opgemeten, en de man in kwestie zei dat alles voor D-day in orde zou komen.  Voor D-day bleek inderdaad heel letterlijk genomen te worden, want maandag werd mij verteld dat het pas de dag ervoor zou lukken, maar ik moest me geen zorgen maken, het kwam in orde.  Tot de donderdagavond, 19u, er via mijn broer werd meegedeeld dat dit niet meer zou lukken.  Het zou een weekje later worden!  Ik kreeg in de 5 daarop volgende minuten zowel een woedeuitbarsting, paniekaanval als huilbui ( en over het algemeen ben ik een rustige mens).
Ik gaf mijzelf een mentale schop onder mijn kont, ademde een paar keer diep in en uit en probeerde helder te denken.  Zo openen kon niet want dan werd er vast en zeker iemand verpletterd onder een omvallend rek. 
Toeval wilde nu, dat er die middag een oude schoolvriend langs gekomen was.  Die had via facebook gezien dat ik met het één en ander bezig was, en die kwam eens piepen.  Een die schoolvriend bleek al 3 jaar meubel- en interieurinrichting te doen, zowel ontwerp als uitvoering.
Dus Glenn, alias meneer Pink Point, werd de donderdagavond opgebeld, weliswaar met een beetje een ongemakkelijk gevoel om dat die jongen de avond ervoor nog te durven vragen.  Maar Glenn verzette al zijn afspraken, en stond hier de vrijdagmorgen voor dag en dauw.  De rekken werden niet alleen perfect pas gezet, alles werd ook nog gestofzuigd en uitgewassen.   Maar da's waarschijlijk de "pink" kant van Glenn.  Maar, to the point nu, het maatwerk lukte natuurlijk niet meer op die tijd, maar daar werd voorlopig en mouw aangepast en volgende week komt dat er ook.

Ondertussen ben ik nog eventjes aan het nadenken hoe ik Glenn daar ooit voor kan bedanken, maar voor de eerste schrijnwerker in kwestie heb ik alvast een leuk geschenk in gedachten.

Met een stuk tassenband en een gesp die goed aanspant rond de nek moet zo'n hondenriem (ook wel wurghalsband genoemd)  in een kwartiertje in gemaakt zijn.  Het staat alvast op mijn to do lijstje.