Een 'zwaar' afscheid

Soms ben ik nogal een chaoot, maar de laatste tijd doe ik heel hard mijn best om gestructureerd te werk te gaan. Ik heb eigenlijk niet veel keus, want iedere stofje die hier binnenkomt wordt helaas vergezeld of voorafgegaan door mails, bestelbonnen, facturen en dan hebben we het nog niet over de administratie die het opstarten van een zaak met zich meebrengt.

Dus ook zaterdagavond werd er hier heel plichtsbewust een kasboek ingevuld, centjes geteld, een vast bedrag in kassa als wisselgeld en de rest werd aan het geld-etend machientje in de bank gegeven. Voilà, dacht ik, klaar voor maandag weer van start te gaan.
En wie komt hier maandag als eerste binnen! De man van de post, met een heel zwaar pak. Ooooh nieuwe stofjes en dan nog eens ooooh (nee)! Monaluna stofjes! En die komen niet alleen, nee, die komen altijd met een factuurtje (invoertaksen). Ik begon mij al af te vragen of het wel zo slim geweest was om bij dat geld-etend machientje langs te gaan. Ik wachtte efkes in spanning het verdict af van meneer Post: 435,75€. Ik haalde mijn kas volledig leeg, schudde mijn portefeuille uit en kwam aan 417€. Balen! Meneer Post tilde het loodzware ding weer op, met de vermelding dat dit morgen af te halen was in postkantoor centrum.

En dus, eerste punt op de agenda vandaag, naar de post. Ik twijfelde eventjes over de gepaste outfit. Jeans met All-Stars of minirok met stiletto's (vreemd genoeg stimuleert dat soms de behulpzaamheid van anderen, allé, ongeveer in 50% van de gevallen). Maar aangezien er als punt 2 op de agenda stond: boodschappen doen, koos ik toch voor de jeans. Ik vond stiletto's en minirok niet echt goed matchen met een winkelkar.

Na 5x keer het zelfde blokje rond te rijden, vond ik (een niet helemaal) reglementair parkeerplekje op wandelafstand van post-centrum. Post-centrum hier in Gent staat nu eenmaal niet bekend om zijn goede parkeerfaciliteiten.

En ge kent dat wel bij de post, ticketje nemen, beurt afwachten, om dan uiteindelijk geholpen te worden door een vriendelijke meneer aan loket 3. Meneer Loket 3 nam goedgezind mijn briefje aan, en ging achteraan mijn pakje halen. 5 minuten later kwam meneer Loket 3, rood aangelopen, met de betreffende doos aangestrompeld (Meneer loket 3 kon nu wel niet onmiddellijk een atletisch type genoemd worden) en kreeg het ding met zijn laatste krachten nog net op het loket gehesen. "Hoho, das een zwaar dooske, madamke". "Madamke" zette een poker-face op, en droeg het ding naar buiten alsof het niets was (het is mogelijk dat het een ietwat verkrampte poker-face was).

Uiteindelijk werd de doos door mij neergeploft waar ze 24 uur eerder al had gestaan. En bij het uitpakken schoot mij plots te binnen dat er zoiets bestaat als een 2de aanbieding. Een simpel telefoontje was dus voldoende geweest om meneer Post opnieuw te doen verschijnen.

Maar omdat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot kwam ik tot dit besluit:

Punt 1: Vergeet nooit de optie 2de aanbieding van de post

Punt 2: Ga nog gestructureerder te werk, meer concreet in dit geval: Bij verwittiging per mail van een zending die vertrokken is van buiten Europa kleef je op cruciale plaatsen in de woning (zoals koffiezetapparaat, deksel van de Häagen-Dazs pot, ...) een post-it met de vermelding: voorzie centen!

Punt3: Ga vroeger slapen!


En nu vraagt ge u waarschijnlijk af wat er in die doos zat.  Awel, o.a. dit: