De laatste 3 weken heeft mijn dochter mij al regelmatig schaamrood op de wangen bezorgd. Ze heeft een nieuwe obsessie, namelijk centen! Ze vraagt om het halfuur hoeveel centen we al verdiend hebben en begint met vaste regelmaat het aantal geldbriefjes in de lade te tellen. Enige discretie of schaamte tegenover de aanwezige klanten is haar totaal vreemd.
En u denkt nu waarschijnlijk dat ik dat kind een zeer kapitalistisch getinte opvoeding geef, maar dat ligt de oorzaak van de obsessie niet.
Omdat de winkel steeds meer parasiteert op ons privé-woongedeelte, mijn slaapkamer momenteel ook dienst doet als woonkamer, maar in feite meer lijkt op een meubeldepot en de rest van de kamers in vergelijkbare toestand verkeert, verhuizen wij. En met "wij" bedoel ik, mijn dochter en ikzelf, niet de winkel.
Wij gaan naar de rand van Gent, naar een huis met tuin, iets waar we beiden enorm naar verlangen (alhoewel ik de effectieve verhuis mentaal nog een beetje ban).
Celeste heeft het tot nu toe moeten stellen met een klein stadstuintje, dus ze kwam heel enthousiast met een lijstje voor de nieuwe tuin: een trampoline, grOOOOte glijbaan, schommel, klimrek, speelhuisje, tent, zwembad, 3 konijnen, wat kippen, een hond en een kat. Ik protesteerde al vlug dat die "en " eerder een "of" ging worden en dan kwam natuurlijk de "Waarom?". "Omdat ik daarvoor niet genoeg centen heb", was mijn antwoord, en ik begin mij af te vragen of ik dat niet beter anders aangepakt had. Die dochter van mij geeft namelijk niet snel op. En nu er voor de eerste keer ook letterlijk "geld in het laadje" komt, houdt ze dus de inkomsten bij, zodat ze mijn argument misschien wel kan weerleggen. Ze schat dat een trampoline nu al wel moet lukken, dus nu gaat ze voor de "grOOOOte" glijbaan.
Helaas voor haar kwam er vorige week een bankcontact, wat voor de nodige ongerustheid zorgde, want hoe krijgen wij nu "onze centjes". Ik probeerde dit zo goed mogelijk uit te leggen, maar voor een 5-jarige blijft dat toch maar iets vreemd. "Als wij bij de bank onze centjes vragen, gaan ze ons die dan geven?", "Zeker?", "En als ze nu niet willen, wat dan?". De nieuwe vraag die ze er sindsdien te pas en onpas uitgooit is "Heeft die mevrouw betaald?", wat soms voor vreemde blikken zorgt. En met "betaald" bedoelt ze "met echt geld". Ik mocht hier al regelmatig al wat meer tekst en uitleg verschaffen, dus nu doe ik het maar preventief.
En ondertussen probeer ik de dochter wat minder "money-minded" te maken , maar voorlopig wordt ik nog steeds gecounterd door de "Waarom" vraag. Maar er wordt hard aan gewerkt!
Week twee van dit ongelofelijke avontuur is ingezet! Ik begin beetje bij beetje de wondere wereld van de stoffen te leren kennen en vind die op zijn zachtst gezegd super wijs. Jan en Liesbet hebben een prachtig pad voor me klaar gelegd, dat ik zonder twijfel in dezelfde richting verder zal blijven volgen. Maar zelf nieuwe merken uitkiezen en er zo beetje bij beetje Helena's Stoffenkamer van maken, dat zal jullie allicht niet ontgaan..
